مجموعه ذوزنقه

در ذوزنقه شماره 4 می‌خوانیم: در حوالی خیابان بهارستان عمارت زیبایی جلوه‌گری می‌کند و چشم هر بیننده‌ای مبهوت او خواهد شد، این …

در ذوزنقه شماره 1 می‌خوانیم:سفال‌سازی که در عصر کنونی به مرحله تکامل رسیده، پایه‌گذار آن انسان‌های ابتدایی بودند که با توجه و …

در ذوزنقه شماره 7 می‌خوانیم: یک پیشنهاد تازه… «بند محکومین»   «هزارویک حکایت دارد زندان لاکان رشت. هزارتا را باور کنند، این …

در ذوزنقه شماره 2 می‌خوانیم: هوشیار باشید که در دام روزمرگی گرفتار نشوید… آن شب وقتی به خانه رسیدم، همسرم مشغول آماده‌سازی …

در شماره 7 ذوزنقه می‌خوانیم: بی‌کتابی  رمانی تاریخی یا تخیلی سیال در دل تاریخ؟   خواندن همیشه از روی جلد کتاب شروع …

  در شماره 6 ذوزنقه می‌خوانیم: بعد از چند سال رفت‌وآمد از یک خیابان، ناگهان متوجه تابلو «موزه عروسک» شدن بسیار جالب …

  بهاءالدین محمد بن حسین عاملی معروف به شیخ بهایی، حکیم، عارف، منجم، ریاضیدان، شاعر، ادیب، مورخ و دانشمند قرن دهم و …

در شماره 5 ذوزنقه می‌خوانیم: هر جای که عمارتی بیابی/ هست در پس و پیش آن خرابی/ آنجا که خرابی است، پیوست/ …

اگر همواره تلاش می‌کنید و به موفقیت نمی‌رسید، این مقاله را بخوانید...   شاید برای شما یا اطرافیانتان این پرسش مطرح شده باشد: «چرا هر چه تلاش می‌کنیم به موفقیت نمی‌رسیم؟» بعضی از افراد با اینکه بسیار تلاش می‌کنند، نمی‌توانند به موفقیت برسند. آنها از صبح تا شب سخت مشغول کار و فعالیت هستند، ولی باز هم نمی‌توانند از پس زندگی برآیند.

اگر از پل عابر پیاده میدان شهدای هفت تیر عبور کنید،  می‌بینید که تابلوهایی زیبا با خطی دلنواز حال و هوای دیگری به آنجا بخشیده، به‌صورتی که روح هر بیننده‌ای با دیدن آنها به وجد خواهد آمد.

حباب است، بالاخره می‌ترکد! این جمله‌ای است که این روزها دایی‌جان به دلداری مهریه چند صدتایی زن‌دایی جان مدام زیرلب تکرار می‌کند و ثانیه‌ای سه بار قیمت سکه را ضرب میزان برش چاقوی پدر زن عزیزش کرده و دستکش‌های ظرفشویی را بیشتر میزان دستان مبارک می‌کند. هر بار هم که خاله جان چشم و ابرویی نثارش می‌کند، منبر می‌گیرد و از پایداری اساس و بنیان خانواده می‌گوید.

در روزهای خنک اوایل پاییز چهار راه گلوبندک شلوغ است و گرمای دیگری دارد. بوی آش و چلو، هر کسی را به هوس می‌اندازد، برخی نیز در هیاهوی تماشای اجناس، دهانشان می‌جنبد. صدایی نگاهم را به دنبال خود می‌کشد؛ دخترک پای راستش می‌لنگد و دستش را به بازوی پسری آویخته است که آکاردئون می‌نوازد. بی‌اختیار به طرفشان کشیده می‌شوم، نام دخترک را می‌پرسم. لبخندی پهنای صورت غم‌زده‌اش را می‌پوشاند و نامش را می‌گوید. پوست دستانش سرد است و خشکیده!

اینکه از کجا آمده‌ایم و به کجا خواهیم رفت، سؤالی است که به ذهن همه ما انسان‌ها رسیده، بعضی از افراد پاسخی برای آن ندارند، برخی با ابهام به آن نگاه می‌کنند و برخی دیگر پاسخی برای این سؤال پیدا کرده‌اند؛ اما فارغ از اینکه از کجا آمده‌ایم و به کجا  خواهیم رفت، باید توجه‌ خود را به زندگی‌ بیشتر کنیم؛ به این معنی که وقتی می‌گوییم از کجا به اینجا آمده‌ایم و از اینجا به کجا خواهیم رفت، منظور از اینجا زندگی است؛ جای که نفس می‌کشیم، می‌اندیشیم، سخن می‌گوییم، کار می‌کنیم، عشق می‌ورزیم و احساس‌های مختلف مانند خشم، ترس، شرم، شعف، غرور، لذت و شادی را تجربه می‌کنیم.