در ذوزنقه شماره 4 می‌خوانیم: در حوالی خیابان بهارستان عمارت زیبایی جلوه‌گری می‌کند و چشم هر بیننده‌ای مبهوت او خواهد شد، این ساختمان بی‌نظیر، باغ نگارستان یا همان قصر باشکوه، موزه تاریخ و مفاخر است. بعد از قدم نهادن در این باغ که زیبایی و شکوه او بی‌نظیر است، درختان سر به فلک کشیده‌ای نمایان می‌شود که چشم هر بینده‌ای تا چند ثانیه بر آن همه عظمت خیره می‌ماند. در ورودی یک حوض زیبا جلوه‌گری می‌کند و بعد از طی کردن چند پله و قدم زدن در باغ که نشان از معماری زمان قاجاری (دیوارهای آجری) است با ساختمانی مواجه می‌شویم که روبه‌روی آن حوض بزرگ مستطیل شکلی قرار دارد و بر سر در آن این شعر زیبا از حافظ نوشته شده است: «آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرفست/ با دوستان مروت با دشمنان مدارا» و بر دیوار آن نام «موزه مکتب کمال‌الملک» با کاشی قهوه‌ای و کرمی و حاشیه‌ای فیروزه رنگ تعبیه شده است.

در ذوزنقه شماره 1 می‌خوانیم:سفال‌سازی که در عصر کنونی به مرحله تکامل رسیده، پایه‌گذار آن انسان‌های ابتدایی بودند که با توجه و کوشش موفق به ساختن ظروف سفالی شده‌اند. نخستین مرحله انتخاب خاک رس و مخلوط کردن با آب،به دست آمدخمیر و شکل دادن آن و سپس خشک کردن آن در حرارت آفتاب بوده است.  به مرور برای اینکه خمیر ترک نخورد، آموخته بودند که باید مقداری شن نرم با الیاف بسیار نازک به خاک اضافه کنند تا ظروف ساخته شده، شکاف برندارد.

در ذوزنقه شماره 7 می‌خوانیم: یک پیشنهاد تازه… «بند محکومین»   «هزارویک حکایت دارد زندان لاکان رشت. هزارتا را باور کنند، این ‌یکی را نمی‌کنند: یک‌شب در بند محکومین مرد باز شد، یک دختر را انداختند درونش.» رمان «بند محکومین» نوشته کیهان خانجانی را می‌توان یک اتفاق در رمان‌نویسی امروز این دیار دانست. اتفاقی که باری به هر جهت نیست و نویسنده برای بنیان و تکامل چندین زندگی در قالب یک رمان، در مکانی خاص و کمتر دیده و شنیده شده، دست به تردستی ناممکن می‌زند. او سعی در چینش منطقی و وسعت دادن به فضایی خاص دارد با آدم‌های غریب.

در ذوزنقه شماره 2 می‌خوانیم: هوشیار باشید که در دام روزمرگی گرفتار نشوید… آن شب وقتی به خانه رسیدم، همسرم مشغول آماده‌سازی شام بود. دستش را گرفتم و به او گفتم: «باید راجع به موضوع مهمی با تو صحبت کنم.» با نگاهی مضطرب نشست و منتظر شنیدن حرف‌هایم شد. موضوع اصلی این بود که می‌خواستم از او جدا شود. بالاخره هر طور که بود موضوع را به گفتم. وقتی علت آن را پرسید، از پاسخ به آن طفره رفتم و از خانه خارج شدم.